Prowadcie wszystkich do Chrystusa
Jubileusz Diakonów Stałych. 19 II 2000
Jednym z owoców odnowy posoborowej jest przywrócenie w Kościele posługi diakonów stałych — mężczyzn żonatych lub żyjących w celibacie, którzy przyjmują święcenia diakonatu i spełniają ważne zadania w parafiach, wspomagając kapłanów w pracy duszpasterskiej. Na całym świecie jest ich dzisiaj ok. 24 tys. W dniach 18-20 lutego zgromadziło się w Rzymie ok. 1 500 diakonów z różnych krajów, aby świętować swój Jubileusz. Po południu 18 lutego spotkali się oni w bazylice Matki Boskiej Większej, gdzie pod przewodnictwem kard. Darío Castrillona Hoyosa, prefekta Kongregacji ds. Duchowieństwa, odmówili modlitwę różańcową.
W sobotę 19 lutego abp Zenon Grocholewski, prefekt Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, odprawił Mszę św. dla diakonów w Auli Pawła VI. Zgromadzeni wysłuchali następnie wykładu poświęconego postaci św. Wawrzyńca, diakona-męczennika z III w. Po wspólnym odmówieniu modlitwy brewiarzowej spotkali się z Ojcem Świętym, który przybył do Auli. Kard. Darío Castrillón Hoyos powitał w imieniu diakonów Jana Pawła II, który wygłosił przemówienie.
Po południu diakoni spotkali się ponownie w Auli Pawła VI, gdzie wysłuchali konferencji na temat tożsamości i roli diakonatu stałego oraz dzielili się swymi doświadczeniami. W tym samym czasie w pobliskim kościele Ducha Świętego «in Sassia» odbyło się spotkanie rodzin diakonów stałych. Refleksją na temat «Idealna rodzina żonatego diakona stałego» podzielił się z nimi kard. James Francis Stafford, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich. O godz. 18 wszyscy uczestnicy Jubileuszu zgromadzili się przy obelisku na placu św. Piotra, skąd w procesji pokutnej przeszli do Bazyliki, przekraczając próg Drzwi Świętych. Złożyli wspólnie wyznanie wiary, a diakoni stali odnowili przyrzeczenia złożone w chwili przyjęcia święceń. Następnie wzięli udział w modlitwie pielgrzymów, odbywającej się co wieczór na placu św. Piotra.
W niedzielę 20 lutego diakoni uczestniczyli we Mszy św. sprawowanej w Bazylice Watykańskiej pod przewodnictwem kard. Darío Castrillona Hoyosa, podczas której przyjęło święcenia osiemnastu kandydatów. Po zakończeniu liturgii wszyscy wzięli udział w modlitwie «Anioł Pański» na placu św. Piotra i otrzymali papieskie błogosławieństwo.
Poniżej tekst przemówienia Jana Pawła II, skierowanego do diakonów podczas audiencji 19 lutego.
Księża Kardynałowie, czcigodni Bracia w biskupstwie i w kapłaństwie, drodzy Diakoni z rodzinami!
1. Z wielką radością witam was na tym wymownym spotkaniu jubileuszowym. Pozdrawiam prefekta Kongregacji ds. Duchowieństwa, kard. Darío Castrillona Hoyosa oraz jego współpracowników, którzy zorganizowali te ubogacające dni modlitwy i braterstwa. Pozdrawiam obecnych tu kardynałów i biskupów. Pozdrawiam szczególnie was, drodzy diakoni stali, wasze rodziny oraz tych wszystkich, którzy towarzyszą wam w tej pielgrzymce do grobów apostołów.
Przybyliście do Rzymu na swój Jubileusz — witam was gorąco! Jest to okazja sprzyjająca głębszemu zrozumieniu znaczenia i wartości waszej stałej, a nie tymczasowej tożsamości tych, którzy zostali wyświęceni «nie dla kapłaństwa, lecz dla diakonatu» (por. Lumen gentium, 29). Jako słudzy Ludu Bożego jesteście powołani do posługi liturgicznej, działalności dydaktyczno-katechetycznej oraz posługi miłości w jedności z biskupem i kapłanami. A ten szczególny rok łaski, jakim jest Jubileusz, ma pomóc wam w odkryciu na nowo, w sposób jeszcze bardziej radykalny, piękna życia w Chrystusie. Życia w Nim, który jest Bramą Świętą!
2. W istocie, Jubileusz jest doniosłym czasem refleksji i oczyszczenia wewnętrznego, a także ponownego odkrycia misyjności wpisanej w tajemnicę Chrystusa i Kościoła. Ten, kto wierzy, że Chrystus Pan jest drogą, prawdą i życiem, kto wie, że Kościół kontynuuje Jego misję w dziejach, kto tego wszystkiego sam doświadcza, musi stać się żarliwym misjonarzem. Drodzy diakoni, bądźcie gorliwymi apostołami nowej ewangelizacji. Prowadźcie wszystkich do Chrystusa! Niech Jego Królestwo dzięki waszemu zaangażowaniu zapanuje także w waszych rodzinach, w waszym środowisku pracy, w parafii, w diecezji, w całym świecie!
Misja, a przynajmniej jej intencje i towarzyszący jej zapał, muszą rodzić się w sercach świętych sług i pobudzać ich do złożenia całkowitego daru z siebie. Nie zatrzymujcie się przed niczym, nadal trwajcie w wierności Chrystusowi, naśladując przykład diakona Wawrzyńca. Pragnęliście, aby jego czcigodne i drogocenne relikwie były tutaj z tej okazji.
Także w naszych czasach są ludzie, których Bóg powołuje do przelewu krwi za wiarę; o wiele liczniejsi są jednak wierzący, którzy przeżywają «męczeństwo» niezrozumienia. Niech wasz duch nie załamuje się w obliczu trudności i przeszkód, lecz przeciwnie, niech rośnie wasze zaufanie do Jezusa, który odkupił ludzi przez męczeństwo Krzyża.
3. Drodzy diakoni, wchodzimy w nowe tysiąclecie wraz z całym Kościołem, który przynagla «swoich synów do oczyszczenia się przez pokutę z błędów, niewierności, niekonsekwencji, zaniedbań» (por. Tertio millennio adveniente, 33). Jako pierwsi powinni dać przykład ci, którzy sprawują urząd na mocy święceń: biskupi, kapłani, diakoni. To wezwanie do oczyszczenia, do skruchy musimy pojmować przede wszystkim w odniesieniu do samych siebie. W pierwszej kolejności powinny je usłyszeć nasze sumienia świętych szafarzy pełniących posługę w tej epoce.
Stojąc przed Drzwiami Świętymi odczuwamy potrzebę «wyjścia» z naszej ziemi egoizmu, zwątpień, niewierności, i słyszymy wezwanie, by jak najszybciej «wejść» do świętej ziemi Jezusa, która jest ziemią całkowitej wierności Kościołowi: jednemu, świętemu, katolickiemu i apostolskiemu. W naszej duszy rozbrzmiewają słowa Boskiego Nauczyciela: «Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię» (Mt 11, 28).
Drodzy diakoni, niektórzy z was są być może zmęczeni trudną pracą, odczuwają frustrację z powodu inicjatyw apostolskich, które się nie powiodły, cierpią na skutek niezrozumienia, z jakim się spotykają. Nie traćcie otuchy! Schrońcie się w ramionach Chrystusa: On was pokrzepi. Niech tym właśnie będzie wasz Jubileusz: pielgrzymką nawrócenia do Jezusa.
4. Drodzy diakoni, jeśli będziecie wierni we wszystkim Chrystusowi, będziecie wierni również rozmaitym posługom, jakie powierza wam Kościół. Wasza posługa Słowa i katechezy jest niezwykle cenna! A najcenniejsza ze wszystkich jest diakonia Eucharystii, która daje wam bezpośredni kontakt z ołtarzem Ofiary w służbie liturgicznej!
Słusznie staracie się przeżywać w sposób nierozdzielny posługę liturgiczną i posługę miłości wyrażającą się w konkretnych gestach. Podkreśla to przekonanie, że znak miłości ewangelicznej nie wypływa jedynie z pobudek solidarystycznych, lecz jest on logicznym owocem tajemnicy eucharystycznej.
Na mocy więzi sakramentalnej, która łączy was z biskupami i kapłanami, przeżywacie w pełni kościelną jedność. Jako członkowie braterskiej wspólnoty diakonalnej waszej diecezji, która nie posiada co prawda struktury takiej jak wspólnota kapłańska, dzielicie troskę pasterzy. Tożsamość diakonatu jasno określa wszystkie cechy waszej specyficznej duchowości, która jawi się zasadniczo jako duchowość posługi.
5. Moi drodzy, Jubileusz jest czasem sprzyjającym przywróceniu pierwotnych i autentycznych cech tej tożsamości i duchowości, co pozwala odnowić wewnętrznie i zmobilizować wszystkie siły apostolskie.
Pytanie Chrystusa: «Czy (...) Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?» (Łk 18, 8), brzmi szczególnie wymownie przy tej okazji, jaką stanowi Jubileusz. Wiarę trzeba przekazywać, trzeba się nią dzielić. Do was także należy zadanie przekazywania młodym pokoleniom jedynej i niezmiennej Ewangelii zbawienia, aby przyszłość była bogata w nadzieję dla wszystkich.
Niech was wspiera w tej misji Najświętsza Maryja Panna. Ja towarzyszę wam modlitwą i specjalnym Apostolskim Błogosławieństwem, którego udzielam z całego serca wam, waszym małżonkom, waszym dzieciom oraz wszystkim diakonom służącym Ewangelii w każdym zakątku świata.
Jan Paweł II |
